4-10 Μαΐου: Παγκόσμια Εβδομάδα
Οδικής Ασφάλειας αφιερωμένη στα Παιδιά
"Τίποτα δεν είναι πιο συγκλονιστικό
από το θάνατο ενός παιδιού,
και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα."
Αλμπέρ Καμύ
και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα."
Αλμπέρ Καμύ
Σ΄ ολόκληρο
τον κόσμο, 186.300 παιδιά χάνουν τη ζωή τους σε τροχαία κάθε χρόνο.
Αυτό
σημαίνει πως κάθε μέρα, περισσότερα από 500 παιδιά χάνουν την ζωή τους.
Χιλιάδες άλλα τραυματίζονται.
Οι τροχαίες
συγκρούσεις αποτελούν ένα από τα κύρια αίτια θανάτου για τα παιδιά 15 έως 17
ετών.
Η τρίτη Παγκόσμια Εβδομάδα Οδικής Ασφάλειας
του Οργανισμού
Ηνωμένων Εθνών, από τις 4 έως τις 10 Μαΐου 2015, θα εστιάσει
στο θέμα Παιδί και Οδική Ασφάλεια. Στόχος είναι να σωθούν όσο το δυνατόν
περισσότερες παιδικές ζωές και να ενισχυθεί η ασφαλής μετακίνηση των παιδιών.
Η Ευρώπη διαθέτει την πιο
προχωρημένη νομοθεσία και τις ασφαλέστερες υποδομές σε σύγκριση με τις άλλες η
Ηπείρους. Κι όμως, πάνω από 15.000 νέοι κάτω των 20 ετών χάνουν κάθε χρόνο τη
ζωή τους στο Ευρωπαϊκό Οδικό Δίκτυο.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τη δεκαετία 1996-2007, 22.104 παιδιά
μέχρι 14 ετών έχασαν την ζωή τους στους δρόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σ αυτά
συμπεριλαμβάνονται εξακόσια παιδι’ααπο την Ελλάδα, πράγμα που τοποθετεί τη χώρα μας στη χειρότερη
θέση ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές χώρες. Επιπλέον, η μείωση του αριθμού των παιδιών
που σκοτώθηκαν σε τροχαία στην Ελλάδα είναι πολύ μικρότερη από την αντίστοιχη
μείωση του αριθμού των ενηλίκων.
Σε όλες τΙς παραμέτρους που αφορούν την οδική ασφάλεια των παιδιών, η
χώρα μας βρίσκεται στην τελευταία Ευρωπαϊκή θέση ή ανάμεσα στους τελευταίους.
Ενδεικτικά, για τα έτη 2010-2012, η Ελλάδα κατέλαβε την πρώτη θέση σε θανάτους
παιδιών που επέβαιναν σε αυτοκίνητα αναλογικά με τον πληθυσμό της, με ποσοστό
υπερδιπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου!
Οι θάνατοι αυτοί αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου.
Τουλάχιστον ίσος αριθμός βαριά τραυματισμένων παιδιών που θα ζήσουν την
ζωή τους με σοβαρή αναπηρία είναι επίσης αποτέλεσμα της κατάστασης που
επικρατεί στο Οδικό Δίκτυο.
Σε ένα μεγάλο αριθμό αυτών των συμβάντων η κατάσταση είναι εξαιρετικά
περίπλοκη, με σοβαρότατες συναισθηματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις, καθώς
γονείς εμπλέκονται στον θάνατο ή τον τραυματισμό των ίδιων τους των παιδιών.
Η
κατάσταση αυτή αντικατοπτρίζει την παντελή έλλειψη δικαιωμάτων των παιδιών και
στην κυκλοφορία.
Το ζητούμενο δεν είναι απλά η ασφαλής
μετακίνηση των παιδιών και η υποχρέωση των ενηλίκων να προσέχουν τα παιδιά όταν
χρησιμοποιούν το οδικό δίκτυο.
Ζητούμενο είναι η διεκδίκηση ζωτικού χώρου,
χώρου ελεύθερου, χώρου ελευθερίας όπου τα παιδιά θα μπορούν να κυκλοφορούν, να
ζουν και να παίζουν, χωρίς τον τρόμο που έχουν επιβάλει τα μηχανοκίνητα μέσα,
όχι μόνο στους δρόμους,αλλά και στους πεζόδρομους, τα πεζοδρόμια, τις πλατείες,
παντού.
Αποτελεί ζωτική ανάγκη η ανάκτηση του δημόσιου
χώρου και η δυνατότητα ελεύθερης, ασφαλούς, και –γιατί όχι; – ευχάριστης
μετακίνησης για τα παιδιά, με τα πόδια, με ποδήλατο, πατίνι ή σκέιτ μπορντ.
Η ιεραρχία που κυριαρχεί στην κυκλοφορία
σήμερα πρέπει να ανατραπεί, προς όφελος των ευάλωτων χρηστών του οδικού δικτύου
και πρώτα απ’ όλα των παιδιών.
Το κυκλοφοριακό δίκτυο πρέπει να
ανασχεδιαστεί, ώστε η πόλη να γίνει ασφαλής και φιλική προς τους κατοίκους της
– μια κυψέλη συλλογικότητας και όχι ένα δίκτυο από πίστες ταχύτητας ανάμεσα σε
πολυκατοικίες που φιλοξενούν εγκλείστους.
Ζητάμε λοιπόν:
