Νίκος Νικητίδης (έκδοση): "Ενδημικά και σπάνια φυτά της Αττικής" - Flora Attica

[Συνέχεια των προηγούμενων αναρτήσεων στο blog των ΦΙΛΩΝ της ΦΥΣΗΣ για τη βιοποικιλότητα, παρουσιάζουμε την πρόσφατη έκδοση του Νίκου Νικητίδη με τίτλο "Flora Attica - Ενδημικά και σπάνια φυτά της Αττικής] 

ΕΝΔΗΜΙΚΑ ΦΥΤΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ - ΛΗΨΗ του βιβλίου ΕΔΩ

Ο Νίκος Νικητίδης είναι δημοσιογράφος, φωτογράφος (για τις επαγγελματικές του ασχολίες) και συγγραφέας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Παλαιά Σφαγεία και τα Άνω Πετράλωνα του Δήμου Αθηναίων. Εδώ και χρόνια κατοικεί στο Περισσό. Κατάγεται από την Αμοργό, την Τήνο και το Ρέθυμνο. Εργάστηκε σε εφημερίδες, περιοδικά και άλλα ΜΜΕ. Μετά την συνταξιοδότησή του ασχολείται με την συγκέντρωση και ψηφιοποίηση των δημοσιογραφικών του ερευνών και με την δημιουργία ψηφιακών εκδόσεων με αντικείμενο την χλωρίδα, την φύση, το περιβάλλον, την Αττική και την Αμοργό. 

Από την δεκαετία του 1950 αρχίζει να διογκώνεται και η εσωτερική μετανάστευση. Όλες οι μεγάλες επενδύσεις έγιναν στην περιοχή της πρωτεύουσας. Ο κόλπος της Ελευσίνας γέμισε ναυπηγεία, διυλιστήρια, υψικάμινους και τσιμεντοβιομηχανίες. 

Καταλυτικά αποτυπώνει την κατάσταση στην Ελευσίνα, το τραγούδι «Ο εφιάλτης της Περσεφόνης» των Νίκου Γκάτσου και Μάνου Χατζιδάκι. 

Παρά τις μεγάλες αλλαγές και τις εκτεταμένες περιβαλλοντικές καταστροφές, η άγρια φύση της Αττικής αντέχει και αντιστέκεται. Χρειάζεται όμως μαζί με τη φύση να αντισταθούμε κι εμείς. Και η καλύτερη αντίσταση είναι η γνώση και η γνωριμία της αττικής φύσης. Το χρωστάμε στην Περσεφόνη που δεν μας ξεχνάει και κάθε χρόνο συνεχίζει να ανεβαίνει στο κόσμο μας και να γεμίζει την Αττική με αγριολούλουδα. 

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης (στίχοι Νίκος Γκάτσος)

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα/ κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο/

τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα/ και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο. 

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες/ ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο/ τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες/ και το καινούργιο πάν να δούνε διυλιστήριο. 

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία/ κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα/ 

τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία/ άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα. 

Κοιμήσου Περσεφόνη/ στην αγκαλιά της γης/ στου κόσμου το μπαλκόνι/ ποτέ μην ξαναβγείς.

[Ακούμε ΕΔΩ το τραγούδι σε Μουσική Μάνου Χατζιδάκι, Ερμηνεία Νίκου Σακκά, Πιάνο Γιώργος Κουρουπός]